Якташларыма

Гомерем буена мин диңгез күрмәдем,
Диңгездәй киң бит син, әй, туган төбәгем.
Басуда узды бит бу ятим балачак,
Күз яшем белән мин сугардым гөлләрне.

Үз илем, авылым кендеккә береккән,
Чит җирдә адашкан язмыштан йөдәдем.
Син мине үз итеп куйныңда җылыттың,
Үстердең кеше итеп, и газиз төбәгем.

Курыкмый атладым бу җирдә нык басып,
Егылсам, якташлар алыр дип, күтәреп.
Бик назга сусаган чагымда, тилмереп,
Тоям мин җанымда Җир-ана күкрәген.

Тирәккә кош кирәк, авылга кешеләр,
Туган як ямьле ул фәкать сез булганда.
Һәр кеше үзенчә сәләтле һәм матур
Сез миңа бик газиз, иң якын тугандай.

Һәммәбез өчен дә уртак бит туган як,
Хатаны кичергән Анадай шәфкатьле.
Башкалар хакына ут булып янарга,
Сезгә бит биргән ул иң юмарт йөрәкне.

Чистартыйк җаннарны, дәвалыйк күңелне,
Мәхәббәт сүзләрен догадай кабатлап.
И туган төбәгем, өметем син минем,
Беркемне какмыйча үз итеп син ярат!

Күңелгә ятышлы иң шифа сихәтләр
Ирешә иң әүвәл тылсымлы сүз аша.
Кызганмыйк, өләшик без күңел җылысын,
Туган як моңнарын яңгыратып җыр аша.