Сүрән кыштан алҗып бетеп җәйне көтәм,
Ямь бирер күк бар җиһанга якты иртә,
Көзләр, язлар алышына – мин үзгәрмим,
Могҗизалар өмет итеп гомер үтә.
Өем иркен, ризык мулдан, кием чутсыз,
Тик шулай да бер почмагы җанның китек –
Гомер буе бер терәксез интегүләр
Күңелемә салып узган җөйле киртек.
Аз малдан да күп куаныч таба алган
Мең бәхетле шөкер итеп яши белсә.
Хис-әрнүгә әсир төшеп, җан кыйнала,
Үкенечләр сазга тарта, күпкә китсә.
Комментариев нет:
Отправить комментарий