19/01/2013

Мактанчык чыпчык (әкият)


Борын-борын заманда түбә кыегында бер чыпчык яшәгән ди. Ул мактанырга яраткан. Беркөн шулай очып бараганда, ни күзе белән күрсен, җирдә алтын тәңкә ята икән. Төшкән дә, тәңкәне томшыгы белән алып, кабат күккә күтәрелгән. Иптәшләре янына барган да, табышын күрсәтеп, алдына-артына карамыйча мактанырга тотынган. «Хәзер минем алтыным бар, сезнең миңа кирәгегез шуның кадәр генә», — ди икән, боргаланып. Боларга читтән генә карап торган бер песи шул арада чыпчыкны эләктереп тә алган. Чыпчык, ычкынырга теләп, тыпырчына башлаган, тик булдыра алмый икән. Шул вакытта авызыннан алтыны да төшеп югалган. Аның
анда эше дә юк ди, ул, коткаруларын сорап, иптәшләренә ялына башлаган. Иптәшләре аны кызганганнар, барысы бергә килеп, песине чукый башлаганнар. Песи түзә алмыйча чыгып качкан. Ә теге чыпчык иптәшләреннән бик оялган һәм яңадан мактанмаска сүз биргән. Дусларның алтыннан кирәгрәк булуына инанган.

Комментариев нет:

Отправить комментарий