Эт белән песи (әкият)

Борын-борын заманда яшәгән, ди, булган, ди әби белән бабай. Көннәрдән бер көнне алар йорт хайваннары алырга уйлаганнар. Әби әйткән: «Песи алыйк, ул тычкан тотар», — дигән. Ә бабай: «Юк, эт алыйк, ул йортыбызны саклар», — дигән. Шулай бик озак бәхәсләшкәннән соң, уртак фикергә килгәннәр: "Әйдә, икесен дә алыйк!" — дигәннәр.
Песи бик иркә булып үскән, әби аңа бер эш тә өйрөтмөгөн. Сөт-каймак ашатып, иркәләп кенә торган. Тегесе көннөр буе мич башында йокы симерткән. Өйдә тычкан шулкадәр күбәйгән, болар хәтта песинең башына менеп бии башлаганнар. Ялкау песи кымшанмаган да. Ә эт баласы? Аны да бабай артык иркәләгән. Иң тәмле, иң майлы калҗаларны аңа биреп барган. Сыйпап кына торганга, эт тә ялкау булып үскән.

Беркөнне урманнан төрке килеп, тавыклар оясына үтеп кергән. Эт моны сизмәгән дә. төшләр күрә-күрә йоклап яткан. Берәм-берәм шулай тавыклар югала башлаган.

Шунда гына бабай белән әби үзләренең хаталарын аңлап алганнар. Әби песиен, бабай этен бик ачуланган. Эт белән песи хуҗаларын бик ярата торган булганнар, үзләрен куып чыгарудан куркып, төзәлә башлаганнар. Песи хәзер йоклап ятмый, тычкан тота, ди. Ә эт көнен дә, төнен дә уяу булып, йорт саклый икән.